Bazen yol uzun olur, bazen taşlı…
Kimi yanında yürür, kimi gölgesini bile senden esirger.
Siyasetin soğuk rüzgârları eserken kimisi palto giyer, kimisi seninle üşür.
İşte fark da tam burada başlar.
Bu şehirde, bu yolda, “yol arkadaşıyım” diyen çoktu.
Fakat ne yazık ki her omuz, yük taşımaz;
Her el, dara düşenin elinden tutmaz.
Kimi sadece kürsüde alkışlar, kimi perde arkasında suskunluğa sığınır.
Ve o suskunluk, çoğu zaman ihanetten daha derindir.
Bir soruşturma, bir iftira, bir fırtına…
Masumiyet karinesi kâğıtlarda yazılı kalırken,
vicdan terazisi kimi yüreklerde çoktan pas tutmuştu.
Yol arkadaşlığı işte o an sınandı.
Ve Bodrum’da bu sınavda, bazıları fena halde sınıfta kaldı.
Hem de en yakınındakiler…
Bir zamanlar aynı sofrada oturup aynı idealleri konuşanlar.
Şimdi o sofranın boş sandalyesine bakınca,
kimsenin “Ben buradayım!” diyemediği bir sessizlik çınlıyor.
Oysa vefa, en çok fırtınada belli olurdu.
Cesaret, en çok korkunun kol gezdiği zamanlarda.
Ve dostluk, en çok yalnız kalanın çevresine baktığında.
Birileri sustu, birileri izledi,
bir avuç insan ise dimdik durdu.
Mimar Selen ŞAHİN
