Bodrum'da Sessiz Yankılar
Bir koyda fısıldadı ses, bir başka mahallede ise sustu. Kimi korktu gözlerden, kimi ise çoktan unutmuştu neden çıktığını yola.
Oysa mesele çok…
Kıyılar birer birer kapanıyor;
gençler, çürümüş bir eğitim sisteminin içinde boğuluyor.
Dünyanın bir ucunda bombalar patlarken,
kadınlar ve çocuklar sokaklarda adalet arıyor.
Ve biz…
Biz Bodrum’da, maviyle meşgulüz.
Sahi, eylem dediğimiz şey sadece megafonla mı olur?
Protesto sadece bir üst sınıf refleksi mi kaldı?
Oysa su yoksa, ekmek pahalıysa, herkes aynı gemide değil mi?
Vaktiyle balıkçılar kıyıyı savunmuştu, sanatçılar ise özgürlüğü haykırmıştı.
Zeki Müren’in sesi denize karışırken, Halikarnas Balıkçısı’nın kalemi toprağa iz bırakmıştı.
Ama ne yazık ki her biri tek başına kalmıştı. Direnişler dağınık, çabalar yalnızdı.
Geçen gün bir genç yürüdü.
Boynunda çantası, elinde defteriyle “Proje okul istemiyoruz” dedi.
Sesi sokağa düştü, ama kimse duymadı.
Belki biz çok meşguldük;
selfie çekerken,
ya da sahil kenarında americano yudumlarken.
Bir başka gün, bir kadın barış için toplandı.
Konuşmadı…
Yalnızca oturdu,
çünkü artık meydanlarda en yüksek ses,
sessizliğin ta kendisiydi.
Ama sözün bittiği yerde değiliz henüz.
Çünkü bu topraklar, kelimesi eksik cümlelere razı olacak kadar alışmamıştı susmaya.
Ben bu satırları yazarken,
bir gölge düştü sayfanın üstüne.
Cevat Şakir’in gölgesi…
Ama bir teknesinden değil bu kez, vicdanından süzüldü kalemime.
“Bir memleketi sevmek, ona sahip çıkmaktır,” dedi usulca.
Ardından Zeki Müren geçti rüzgâr gibi.
“Gözlerin dolsa da, şarkıyı yarım bırakma,” dedi bana,
Bodrum’un en ince sesinden, en derin yerinden.
Ve şimdi…
Bu satırları sana bırakıyorum Bodrum.
Bir martı kanadına iliştirip,
kıyıdan içeriye doğru savuruyorum.
Susmayanlar adına, unutanlara hatırlatmak için…
SELEN ŞAHİN
